تاریخچه میوه گیلاس
نام علمی گیلاس (Prunus avium) و از خانواده (Rosaceae) می‌باشد. درخت خزان‌پذیر و برگ‌ریز گیلاس، با نام علمی ” Cerasus avium “، بدون خار، با ارتفاع کوتاه، شاخه‌های صاف بدون خار و قرمز رنگ مایل به قهوه‌ای، برگ‌های سبز تقریباً درشت لبه‌دار و دارای میوه گوشت‌دار با گونه‌های متعدد است که تقریبا در تمام کشو‌رهای جهان آن را می‌شناسند و احتمالا بومی منطقه‌ای بین دریای سیاه و دریای خزر است و در زمان‌های قدیم به اروپا برده شده است.گیلاس میوه کوچک، گرد و ملین است که در هنگام چیدن به رنگ قرمز یا سیاه می باشد و دارای یک هسته است. در واقع در طبیعت سه نوع گیلاس به رنگ های قرمز، سیاه و زرد یافت می شود.گیلاس‌ها را همیشه رسیده میچینند زیرا پس از چیدن به خوبی رشد نمی کنند و شما می توانید آن را تنها ۱ تا ۳ روز به خوبی نگهداری نمایید.
استفاده از میوه گیلاس
گیلاس ها را بهتر است تازه تازه پس از چیدن از درخت تناول کرد. اغلب از گیلاس، مربا و یا ژله درست می کنند زیرا نمی توان آن را به صورت تازه ذخیره و نگه داری کرد، ولی می توان آنها را فریز کرد؛ البته بهتر است که اول هسته‌های آن در آورده شود.
فواید میوه گیلاس:
بر طبق آخرین و بهترین اخبار به دست آمده مشخص گردیده که گیلاس‌ها منبع غنی آنتی اکسیدانها هستند.
گیلاس‌ها غذای متداولی در عصر حجر بودهاند و باستان شناسان بقایای هسته‌های گیلاس را در بسیاری از غارها و صخرههای مسکونی ماقبل تاریخ یافتهاند.
گیلاس شیرین (Prunus avium) یک میوه فصلی است که امروزه به غیر از مصرف تازه آن، میتوان به خوبی از میوه خشک آن و یا به صورت آب‌میوه استفاده کرد.
گروههای گیاه‌شناختی زیرمجموعه درختهای گیلاس شامل: درختان آلو، هلو، بادام و زردآلو است و نه تنها از میوه درخت گیلاس، بلکه از شکوفه ها و چوب آن نیز استفاده می‌گردد.
برای این که ارزش این گیاه را بدانیم کافی است بگوییم تمام قسمت‌های این میوه یعنی: گوشت، دم، هسته، برگ و ساقه آن در طب و صنعت استعمال دارد.
