Kivi Meyvesinin Tarihi

Bu meyve Güney Çin’e özgüdür, ancak Yeni Zelanda’da değiştirilmiş ve dünyanın diğer bölgelerine yayılmıştır. İran’da, kışın soğuğuyla bazı yıllarda tahrip olan ve verimi düşük olan ülkenin kuzeyindeki bazı narenciye bahçelerinin olumsuz durumu gözlemlenerek, bu bahçelere uygun bir ikame bulmak için çalışmalar yapıldı ve son olarak bunun için kivi ağacı yapıldı. Sipariş seçildi. Bu meyve turunçgillere göre soğuğa daha dayanıklıdır ve verimi yüksektir ve ülkenin kuzeyindeki ekolojik koşullar bu ürünün yetiştirilmesine çok uygundur. FAO işbirliği ile 1978 yılında Hayward, Bruno, Manti ve Abbott adlı dört dişi çeşidi ile Tomori ve Matwa adlı iki erkek çeşidi Fransa ve İtalya’dan ithal edilmiş ve 1988 yılında gerekli araştırmalar yapıldıktan sonra bahçıvanlar arasında çoğaltılmış ve dağıtılmıştır.
Bu mahsulün ekiminin başlatılması ve yaygınlaştırılması ve bahçıvanların ekimi için arazi kullanımını değiştirmeye olan aşırı ilgisi, Tarım Bakanlığı’nı düşündürdü, çünkü ülkenin kuzeyinde narenciye bahçeleri, çeltik tarlaları ve kivi bahçelerini çevirme riski vardı. Ürün terk edildi ve bir hektarlık kivi bahçesi inşa etmenin yüksek maliyeti nedeniyle, bu mahsulün yetiştiriciliğinin gelişimi büyük ölçüde sınırlıydı, böylece sadece zengin bahçıvanlar kivi bahçesi inşa edebiliyordu.
Çoğu kivi yetiştiricisi yüksek eğitimli ve kültürlüdür. Bu nedenle bahçıvanların üyeliği ile yavaş yavaş çeşitli organizasyonlar oluşturmaya başladılar. Bu kuruluşların kurulması, bu ürünün üretimi ve ihracatında önemli bir etkiye sahiptir, böylece bahçıvanlar için eğitim ve yayım sınıfları oluşturularak bu alandaki bilgiler artmış ve bunun sonucunda bu ürünün yapımı, bakımı, hasadı ve pazarlaması yüksek kalitede gerçekleştirilmektedir. Şu anda zararlılar ve hastalıklar, hava koşulları, yanlış yönetim, zayıf nakliye sistemi ve soğuk hava depolarından kaynaklanan bu meyvenin israfı miktarı yaklaşık% 24 ile 33 arasındadır. Meyve bahçelerinin yaklaşık% 90’ı basınçlı sulama (mikro jet) kullanır.
Her yıl ürün tasnif edilip paketlendikten sonra kooperatifler tarafından soğuk hava deposuna sevk edilmektedir. Ortalama olarak, yılda 10.000 ton resmi olarak ve önemli bir kısmı da Basra Körfezi, Orta Asya ve Avrupa ülkelerine gayri resmi olarak ihraç edilmektedir. Ülkede bu ürünün kişi başı tüketimi 0,5 kg’dır.